Soğuk

Havalar soğudu.. Neredeyse artık ben bile üşüyorum hatta çenem titriyor. Ve artık dışarının soğukluğu ile bazı insanların içimi üşüten varlıkları çakışmıyor.

Bazı insanlar var hiç tanımadığım, bazı insanlar var bir şekilde tanıdığım, bu bazı insanların içinde bazı insanlar işte içimi üşütüyor. Yanlarındayken, yanlarından ayrılıp çoktan unutmama rağmen bile yavaş yavaş içeriden soğutuyorlar. Üşümeye başlıyorum. Ruhumu sıkıntı kaplıyor. Acı çekiyorum bariz. Yeniden kendimi toplamam bazen bir kaç günü bulabiliyor. Nedenini bunun çözemedim. Sanırım beynimde bir sorun oluştu. Hazzetmediğim davranışlar gördüğünde uyarmak için böyle garip yöntemler deniyor.

Bir de bunun tam tersi insanlar var. Yüzümü güldüren. İçimi ısıtan. Hep karanlık bulutlarla kaplı bir içle yaşadığım hissiyle dolandığım şu dünyada içime bahar getiren ve parlak güneş ışınlarını içimin yemyeşil çimenlerinde dansettiren bunu ortaya çıkaran.

Sorgusuz sualsiz içimdeki tüm sevgiyi tüm olumlu yönelişi tüm ne kadar güzellik varsa vermek istediğim insanlar. Bu güzelliğin lezzetini uzun tutmak için hep yanında olmak istediğim insanlar. Düşünmeyi bırakıp saf bir şekilde içimde kocaman bir gülümsemeyle sadece onlarla orada hep var olmaktan haz alınan insanlar.

İçimi soğutan insanların etkisini bir şekilde atlatabiliyorum. Yaralar her zaman kapanabiliyor hem de öyle çok uzun da sürmüyor. Ama hayal kırıklıkları öyle değil.

Bu hayatla başedebildiğimi, yaşamak denen bu ince çizgi üzerinde tökezlemeden yürüyebildiğimi sanmıyorum. Çok başarısızım. Yaşamayı malesef beceremedim ve beceremiyorum. delirdimmi acaba.. ne noktadayım merak etmıyor degılım.. insanların arasında uçamayan bir superman..