37

Ve işte 1 yıl daha geçti. 37 vay be oluyorum söyledikçe. ne zaman geçti bu yıllar. Bugün bunca yılın beni getirip de buluşturduğu akıl, kalp ve vicdan sentezinde etrafımda şahit olduğum çaresizliklere elimden gelen birşeyin olmaması ve bunca yıl elimden gelen birşeyler olması için uğraşmamış olmam.
Dünya hep acıya odaklanmış, elbette mutluluklar güzel şeyler var ama genel olan ve büyük resim hep kötü acı ve hüzün dolu. Küçük mutluluklarımıza kendimizi kapatıp sınırlayamıyorsak bir kişinin mutlu olabilmesi bu dünyada mümkün değil. Dünya acılarla boğuşurken, iyi görünüp de insanlar her yere içinden pislik akıtırken, yolda giderken acı içinde zorda insanlar gördükçe.. aldatan kötüye çalışan insanlar gördükçe bu dünyanın içinden mutluyu kendine çekip almaya çalışmak bunları yok sayarak gülümsemek.. ben yapamıyorum.

Ne zaman bu kadar acımasız ve bencil olduk. Neden sevmiyoruz ve sevilmeye karşılık veremiyoruz. Neden nefret etmek için uğraşıyoruz. Nasıl şişti egolarımız bu kadar. Hiç olduğumuzu bile bile ne zaman bu yalanlarla kendimizi kandırır olduk.

Geçen gün bir yerde okudum. Evliya Çelebi 1611 yılında doğmuş ve doğduğunda babası 100 yaşlarında imiş ve 142 sene yaşamış. NE kadar doğru bilgi bilmiyorum ama 140 yıl yaşamak ortalama ömür 80 iken..