its all about me
bir süredir düşünüp karara bağlamadığım bayaa bi farkında olduğum bir davranışım var. rahatsız değilim ama bazen kendim bile garip karşılıyorum ki mutlaka garipseyen bir sürü insan daha oluyordur belki de spastikliğime verip geçiyorlardır. her neyse şöyle bir tesbitte bulundum konuşurken bazen hiç susmamak geliyor içimden ve o konuda devamlı konuşmaya ve konuşmaya devam etmeye başlıyorum kendimi alamıyorum. örnekleri çeşitlendirmeye savları zenginleştirip daha da sağlamlaştırmaya değişik bakış açılarını oluşturup aslında böyle böyle de olabilirler belirtip tekrar temel noktadaki fikrime çıkan negatiften gitmeler pozitiften gitmeler sağ kulağı sol elle kafamın arkasından dolandırıp dokunmaya çalışmalar falan filan.. kesinlike diyaloğun karşısındaki insanı da dinlemiyorum daha doğrusu dinliyorum da ya demek istediklerini hemen anlayıp kendi örneğimle daha anlaşılır ve basitçe sunarak anladığımı belirtme huyum başgösteriyor yada utanmazca sallıyorum ama konuşturmuyorum. bir gün biri bi tane kafa atacak dur ulan bi dinle lan diyecek ama insanlar cidden sabırlı..
neyse düşündüm kendimi bunu yaparken gözlemledim ve bu olayın şundan dolayı olduğunu farkettim. yani sanırım bu yüzden.. şimdi ben öyle oturup da tefekkur içinde dünyayı kurtaran ve her daim her konuda düşünen bi adam diilim böyle birileri konuşurken muhabbete o an uyanıksam ilk bi kaç cümlede kendi argümanlarım oluşuveriyor sonra bir de üşenmeyip konuşmaya başladıysam susamıyorum. konuşmaya başladıkça fikirler akmaya beyin her açıdan mevzuyu incelemeye başlıyor ve üretiyor devamlı ve bazen dil yavaş kalıyor. mesela böyle durumda takılırım. yada genelde dikkatimi çeken konulara girişim ortamda bişe savunulurken onun karşısında eğer bir ses yoksa ve benim o konuda hiç bir fikrim oluşmamış ve notrsem direk negatif olarak gözüm kapalı dalıyorum konuya.. bunda da genelde sonuç hüsranla 5 adım ileri 1 er adım geri lerle veya lan lan düşün fikri desteklicek bişeler daha bulmalısınlarla bitebiliyor. ama şu her zaman oluyor konuştukca kendim de ikna oluyorum. bu net görülebiliyor. laf olsun diye girdiğim bi konuda mantıklı bişe ortaya koyduysam ve ufak ufak bunu tekrar etmeye başladıysam ve bunun etrafından ayrılmadan daha bi canlılıkla konuşmaya başladıysam anlıyorum ki baştan hiç bi fikrim yokken lafın ortasında kendimi ikna etmişim. bazen eylenceli de çounlukla yorucu nerden gelişti bu saçmalık anlamıyorum..
9 yorum:
onu bunu boşver, konuş konulabildiğin kadar, istersen kendini ikna et, istersen kendi kafandaki kendilerin birbirine girsin ama karşıdakini de dinle
rumuz: karşısındaki tarafından dinlenmesiği için çok acı çekmiş bir kadın...
ya ben dinlenilmek yada dinnemek yada dinlememek olarak görmemekteim olayı
eğer bir de sözkonusu olan ilişkilerse bu kesinlikle denge ve eşitlikle ilgili bir problemdir. elbette her zaman herkes karsısındakını dınleyemez dınlemez dınlemek ıstemez ama onemlı olan bırısı dınlemıyorsa dıer tarafında onu dınlememesı ve bu dengenın doal olusması dengede uyum yoksa sorun odur yoksa dınlemek veya dınlememek dııl bence ve acı da burdan kaynaklanır cunku uyumlu ve doal bır denge yoksa bır ılıskının alıs ve verıslerınde o ılıskı bır tarafın kendını gerı cekmesı tavız vermesı ve hosgormesııle ılerlıor demektır kı bu da alabıldııne sakat ve mutlaka ılerde patlayacak bırseydır net kesın tartısmasız :)
nerden nereye gıttım belkı ama yorumundan yola cıkarak ılıskıler uzerıne bıseler soolıım dedım :)
uymlu doal denge hersey bu..
Şimdi tabikide bi insan her zaman karşısındakini dinlemez, dinleyemez, dinlemek istemez. Benim buna bir itirazım yok. Sorun hiç bir zaman dinlemiyo, dinleyemiyo, dinlemek istemiyosa ortaya çıkıyo zaten.
Duvarlara mı anlatıyorum ben o kadar lafı, ben ne diyorum sen ne diyosun, sen hiç bi zaman benim anlattığım hiç bişile ilgilenmiyosan bu nası bi ilişki. iki tarafda monologdayken ilişki olamaz.
Bu sadece kadın erkek ilişkisi değil, her türlü ilişkide geçerli.
dediğin gibi denge lazım her işte :)
hehe fecı dertlı gordum sızı sayın ısımsız
ama ıkı tarafta monologdayken ben ılıskının yuruyebıleceını dusunuom
sorun bı tarafın kendını dıyalogda sanması ıstemesı falan neese tabe haklısın yanı argumanında ama sımdı super obcektıf ınsan olarak sızı dınnemeen bu ınsanla ılgılı de hala onyargılı yaklasmıarak soraım
sızı dınnememesını saalıcak bıse yapmadıınızdan emın mısınız?
yada sız de onu dınnemıo olabılır mısınız..
ılıskılerde ben bunu da gozlemlıom sızın durumda ılla olmustur dıemem ama bıraz sakınce bıraz yukardan obcektıf bakmak bazı basıt hataları ve bazı sınır bozucu tavırların kucuk yannıslıklardan kaynaklandıını gormeı ve bunnarı cozmenın ne kadar kolay olduunu algılamayı ve ılıskıyı heal etmee yarayabılıor
ama sanırım zaten olmus bıtmıs bı olay bu daa fazla desmıım fenım bıten gıtmıstır anımsamaa gerek yok dıım :)
Ben de yapıyorum bunu! Ben de yapıyorum, hem de çok. Ne güzel anlatmışsın, eline sağlık Kralım.
Hele ki karşımdaki beni hem dinleyen, üstüne üstlük anlayabilen biriyse hiç susmuyorum. Ya da:
"demek istediklerini hemen anlayıp kendi örneğimle daha anlaşılır ve basitçe sunarak anladığımı belirtme huyum başgösteriyor"
Bu bazen çoğu zaman insanların hoşuna gidiyor, 'ne güzel de anlatıverdin iki kelimede' diyorlar. O zaman daha da çok abartıyorum. Yalebbim, o kafayı bir gün ben de yiyeceğim galiba ve bunun için korku içinde yaşıyorum. Ama susuyor muyum? Hayır.
Sayın kral, sabır küpü bir insanım. Karşımdakinin dinlememesi tamamen kendi kişilik özelliği, hayatta kimseyi dinlememiş. kendisini dahi dinlemiyo.
deşip deşmemek dert değil. acılı değilim, sadece geçmişden ders çıkartmaya bakıyorum. hımm dinlemediği için ona böle bi tepki verdim (terk ettim), dinlemezsem ben de terk edilirim (terk edilmeyi egomun kaldıramayacağından değil ama değer verdiğim bi insanla ilişkim nie bitsin)
dinlenmemek - ki çok konuşan bi insanım ve dinlenmemeye alışkın da değilim yani - bende ne gibi hisler uyandırdı. bunu analiz ediyorum. ben dır dır dır konuşurken karşımdaki insanlarda, onları dinlemediğimi/dinlemeyeceğimi mi hissediyor? onları bu hisden nası uzak tutmalıyım.
Yani şöle aslında, sne olayın konuşma tarafından bakmışsın, ben dinleme tarafını söledim
@isimsiz : evet aslında butunleici oldu
tesekkur edıorum dıer bakıs acısı ıcın
@deniz : susmak yok konuşmaya devam :P
Azıcıkda otobüste konuşsanız, gömülmüşsünüz kendi bloglarınıza dır dır da dır dır
(otobüste amcalar hep kızarya konuşan çocuklara, susun ne çok konuştunuz falan die. kendim kurmuş olmamdan bağımız - otobüste konuşun lafının kurulduğuna ilk defa tanık oldum, konuşun evladım konuşun hehe)
isimsiz ac bı blog bıraz da orda kaynatalım ayıp edıosun yanı lafı mı olur :)
ya ben post gıren olunca abuk subuk yorum ve bakıs acılarım ve meraklarımla zuhur edıom o konuda raat olun ama zorlamama raamen post etcek konu bulamıom bu noktada mazur gorunuz.
Yorum Gönder