aşk ve evlilik

çevremden bir kaç bekar arkadasım daha evlendi ve gündemde yine bir sen ne zaman evleniosun topici dolaşmaya başladı. bir ortamda söylerken farkına vardım ben evlenemeyeceim.
birisi sorduğunda farkında olmadan ağzımdan dökülen bu laflar beni de şaşırttı ve bazı şeyleri kabullenmemi sağladı.
- sevgilim olursa evlenirim. (bu arada düşüncemde sevgili tanımını yapıyordum ve aşkve aşık olmayı düşünerek bunun nasıl imkansız olduğunu düşünüyordum)

ben cünkü aşığım. 10 sene oldu belki ilk ve tek ve de şimdiye kadar değişmeyen bir şekilde birisine aşığım ve onunla birlikte olma durumumuz görünmüyor. dolayısıyla da evlenemeyeceğimi anlıyorum. bazen çocuk isteklerimle evlenmeyi düşündüğüm anlar oldu ama başka insanların çocuklarıyla haşır neşir oldukça şunu da çok iyi anladım ki çocuğun babasının ben olması yetmeyecek çocuğun annesine de çok büyük sevgiler duymalıyım ki o çocuğu sevebilmeliyim onu büyütmek ve milyon sıkıntısına katlanmalıyım eh böyle bir anne adayı da bir tane var..

sonra düşünüyorum peki neden böyle bu bana haksızlık değil mi sonra başka açılardan bakarken belki de benim ruhen ve karakter olarak evlenmemem gerektiğini görüyorum ve böyle bir aşkın beni yanlış evliliklerde buhranlar içinde olmaktan koruduğunu görüyorum.
herşeyin hayırlısı
ha yalnız hayat da bazen sıkıcı olabiliyor ama sevmediğin bir insanla yaşamaya çalışmanın ne manası var ki ben sevmediğim birileriyle arkadaşlık bile edemiyorken..