Boşluk

İçimde doldurulamayacak bir boşluk hissediyorum yıllardır. Her geçen gün büyüyerek bugünlere geldi. O kadar büyük o kadar uçsuz bucaksız ki.. Diye düşünürken aslında öyle olmadığını farkettim. Bu bir ilüzyon.. Nerede olduğumu farkedemiyorum sadece yada o kadar kör olmuşum ki içinde bulunduğum o harika yerin nasıl birşey olduğunu unutmuşum. Zifiri karanlıkta hiçbir şey göremez ve hiçbir yere kıpırdayamazsınız ve işte o zaman kocaman bir boşluğa düştüğümü zannetmemden doğal ne olabilir. Arada huzursuzlanmalarımda elime birşeyler çarpınca acaba olsam da karanlık beni korkutuyor ve tüketiyor.

Ama Allahtan kör değilim sadece gözlerim kapalı.. Açabilirim. Açacağım..

Tersi için ancak aptal olmalıyım..