Sevmediğim İnsanlar

İçinde benlik olan benliği taşan, artan, fışkıran, zerresi olan insanlar..
Sevmiyorum. Ruhumu karartıyorlar. Başkasının kötülüğünü isteyenler, kendileri yukarı çıkamadığı için diğerinin paçasına asılıp en azından o da çıkamasın aşağı gelsin diye uğraşanlar.

Kendisine bakmayıp etrafını devamlı gözleyen haraketlerini çevresine etki üzerine kuranlar.
Sevmiyorum..
Hataya düşülebilir. Bende bazen insanlığıma kapılıp davranabiliyorum ama anında farkedip çok rahatsız oluyorum.

İnsanların birbirleriyle olan bu etkileşimi beni üzüyor. Ruhum sıkılıyor ve içim çok hasta oluyor. Neden diye düşünmeden edemiyorum. Kendimizi bu hayatta konumlandırmak için neden insanlara ihtiyaç duyuyoruz. Neden bunun iğrenç ve gereksiz bir şey olduğunun bilincinde olamıyoruz. Bu dünyaya başkalarına karşı üstün olmak, güç kazanıp onları gücümüzün altında hapsedip yönetmek için gelmediğimizi neden düşünmüyoruz. Daha doğrusu bu dünyaya neden geldiğimizi neden düşünmüyoruz. Neden şu kısacık ömrümüzde etrafımıza pozitif ve gülümseyen sevgi dolu etkileşimler bırakmaktan imtina ediyoruz.

Neden şu nimetlere bu dünyaya bakıp da Allah ı göremiyor birçok insan da kendi egosunu şişirmek gücünü artırmak ve beyninde kendisinin tanrı olduğunu kendine kanıtlayabilmek uğruna küçük renkli aptalca başarıların peşine evrim teorilerinin aptal bilimsel ispatlamalarda zihnini rahatlatmanın uğraşı içinde ölüp gidiveriyor. Etrafında herkes ölürken ve kendisinin de öleceğini kabul edip bildiği halde Allah ı inkar etmeye kendini onun dediklerini yapmaya ona inanmaya ikna edemiyor. Ne kadar garip bu nasıl bir benlik ve bu nasıl ahmak bir benlik. İslam ahlakını okuyunca insan şunu o kadar güzel görüyor ki eğer dünya ve insanlar hazır olabilseler de herkes bu ahlak üzere yaşasa cennet olur. ama yazık. Benlik öylesine birşey ve akıl öyle bir kandıran ki ateşi buz diye tutturur insana. Bir cümle kurdurtur insana ve kendisini tüm insanlardan üstün hissettirir. Allahım beni bu benliğine kapılmış insanlardan eyleme ve onlardan uzak eyle. Amin..