Uzanmış..

Öylesine uzanmış hafif tavana doğru yönelmiş gözlerimle karanlıkta görmeden düşünüyorum..
İnsanlığımı düşünüyorum..
Kalbimin çarpışını hissederek düşünüyorum..
Benden ne bekleniyor bilmiyorum yada herhangi birşey beklenmiş miydi..
Eğer öyleyse kimdi bunlar..
Bazı insanlar geliyor aklıma çeşit olarak.. Hırslı, mücadeleci, hedefli, boynu bükük, küçük başarılarda mutlu, başarısızlıklarını saklamaya çalışıp mütevazi görünme kılıfında, kibirli ama ezik, kibirli ama vahşi, hayatı ve dünyayı kendi hakkı gören vs.. binlerce..
Çoğu mide bulandırıyor..
Kendimi bunlardan hangisiyim acaba diyerek tanımlamaya ve bir sınıflandırmaya sokmaya çalışıyorum..
Bir sürü mide bulanıklığına ait olduğumu görüyorum..
Değişmiyor..
Bir şeyler değişmiyor..
Ruhumdan çok şey kaybetmişim, dünyanın etkisi ve varlığı zaten hiçbir zaman benim için gerçek olamamıştı.. Üstüne bir de bu kayıplar.. Ne istediğimi biliyorum ama takatim yok istemeye..
Gözlerim kapanıyor..
Bu anda kaç insan ölüyor acaba diye düşünüyorum.. Sonra da aklıma kaç insan orgazm oluyor kaç çocuk doğum yoluna çıkıyor..
Küçüklere bakıyorum, 10 yıl, 20 yıl, 40 yıl sonraları gözümde canlanıyor.. bende küçüktüm ve işte bilmem kaç yıl sonra bu oldum..
Ne oldum ben?
O gördüğün konuşamayan yürüyemeyen öylece uyuyup duran yada ağlayıp zırlayan küçük şey birgün insanların hayatında yer alcak. Karar verecek yapacak edecek..
Nasıl yorucu..
Gerçeklerden uzaklaşıyorum.
Her gün her an uzaklaşıyorum..
Kendimi kendime hapsedip kendimi sevdiğim ve saydığım sorunsuz bir imparatorluk kurmak istiyorum ama kafayı yemiş olmak ürkütüyor beni..
Yüzlerine bakıyorum insanların..
Karanlık, gözleri oynayan, sessizliklerinde çığlıklar atan feryat eden bağıran çağıran, baskı kurmak için yırtınan ve bunun için her türlü yolu deneyen çok ama çok fazlaca insan orada burada..
Ne kadar sevimsiz ne kadar uzak herkes, "ben"in var olduğu alanlar beni boğuyor. Herkes ve herşey çok çirkin ve bu karanlığın içinde bende ister istemez kapkaranlığım ve bu utanmama sebep oluyor.. ama çözüm yok..