Gülmek bazen güzel oluyor.
ama hep sonrasında daha derin düşüncelere dalıyorum..
hayatım gözlerimin önünden geçiyor
gözlerim çevremdekilere takılıyor
onların hayatlarını görmeye çalışıyorum istemeden
hızlıca geçip gidiveriyor..
elbette bilemem derinliklerini ama o an yaptıkları şey üzerinden bakıveriyorum.
sonra ölüm geliyor aklıma
3 5 bilemedin 10 20 yıl daha yaşayıp
ölüvereceğiz hem de nasıl olacağını bilemeden

kendinize nasıl bir ölümü yakıştırabilirsiniz..
hiç değil mi
evet zor
insan beyni bunu düşünemiyor
yatmış uykuda hissetmeden öleceğiz gibi gelir hiç birşey duymadan görmeden..
herkes böyle düşünüyordu ama herkes çok değişik öldüler
ölüm nasıl birşey düşündükçe garip oluyorum ve bu
kesinlikle
anlaşılmaz bilinmez ve her yaşayanın tecrübe edip de bir sonraki nesle aktaramadığı bir şey
işte sırf bu bile beni ürpertiyor.
Allaha sığınmak korkmak ve acziyetimi anlamak için yeterli oluyor.
ya o kibirli insanlar
kendilerini ve akıllarını üstün görüp aklın dediklerini gerçek ve doğru kabul edenler.
bir insan aklına nasıl güvenir nasıl onun ipiyle kuyuya iner anlayamıyorum
bir rehbersiz yola çıkmak bu koskoca hayatta nasıl mümkün olabilir
kör ve batmış insanlar..
beni yanınıza çekmeyin
rahat bırakın
temizliğimden beslendiniz çok zaman
artık daha fazla kirletemeyeceksiniz.
aptal ve azgın nefsim seni boğarak yok edeceğim..