Stress

stres beni yavaş yavaş öldürüyor hissediyorum.
iç organlarım hücre hücre cozuluyor sanki.
bir sene içinde teker teker kendilerini imha etmiş olacaklar sanki..

beynimi elle sıkılmış limon gibi hissediyorum
stres ve kendimi oldukça soyutlamama rağmen tamamen yok olamadığım için birlikte olmak zorunda olduğum insanlar.
insanlara karşı hiç sevgim yok
çünkü bugün gülümseyen insan
yarın şartlar değiştiğinde yada kendisi terazinin öbür kefesinde olduğunda sırtıma bıçak saplamaktan gram cekınmeyecek.
ben olsam bende yaparım buyuk ıhtımal elestırmıyorum ama bunu bılınce nasıl sevebılırsın kı
ınsan doğası
var olanın derınlıklerınde mutlaka bulunan karanlık benı herseyden uzaklastırıyor
belki de artık kendımı delılığe teslim etmeliyim

belki de o çizgiyi aşalı çok oldu ha?